تأثیر مکمل‌دهی کوتاه مدت ال-کارنیتین بر عملکرد استقامتی و عوامل آسیب سلولی در شرایط هایپوکسی حاد

سابقه و هدف: با توجه به خواص متابولیکی و آنتی‌اکسیدانی ال-کارنیتین و از سوی دیگر کاهش توان هوازی و افزایش فشار اکسایشی و اسید لاکتیک به خاطر قرارگیری در ارتفاع و شرایط هایپوکسی، هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر مکمل‌دهی کوتاه مدت ال کارنیتین بر عملکرد و آسیب سلولی در شرایط هایپوکسی حاد بود. مواد و روشها: برای این منظور 16 آزمودنی مرد فعال (میانگین سن 3/2±7/23 سال، میانگین قد 8/5±38/174 سانتی‌متر، میانگین وزن 1/4±8/68 کیلوگرم و چربی بدنی 6/1±6/10 درصد) در دو گروه مکمل و دارونما به صورت همگن قرار گرفتند. قبل از شروع دوره مکمل‌دهی، VO2max افراد در شرایط نرموکسی تعیین شد. سپس هر دو گروه به مدت ده روز (روزانه 3 گرم) مکمل ال کارنیتین یا دارونما دریافت ‌کردند.‌ VO2max آزمودنیها در شرایط هایپوکسی مانند شرایط نرموکسی در روز هشتم دوره مکمل‌دهی تعیین شد. سپس آزمودنیها یک روز بعد از اتمام دوره مکمل‌دهی، آزمون زیربیشینه (60%VO2max، برای مدت 1 ساعت) را در شرایط هایپوکسی اجرا کردند. برای تعیین MDA، CK و LDH قبل، بعد و پس از یک ساعت ریکاوری نمونه‌های خونی گرفته شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها به روش تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی نشان داد که مصرف کوتاه مدت مکمل ال-‌کارنیتین تأثیری بر VO2max، RER و اسید لاکتیک نداشت. اما باعث کاهش معنی‌داری در MDA (001/0P<)، CK (001/0P<) و LDH (001/0P<) بعد از فعالیت هوازی شد. نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که مصرف کوتاه مدت مکمل ال-‌کارنیتین تأثیری بر VO2max، RER و لاکتات ندارد. اما این احتمال وجود دارد که مصرف این مکمل باعث کاهش شاخصهای آسیب سلولی شود.